Leren is onder andere een samenspel tussen actie en reactie. Er gebeurt wat (juf geeft instructie en vertelt wat er gedaan moet worden) en reactie (ik heb begrepen wat de bedoeling is en ik kan de opdracht uit gaan voeren).
Het is dus heel belangrijk dat kinderen leren om in het proces van actie en reactie te blijven. Als kinderen klein zijn gebeurt dat veelal nog automatisch. Maar in onze huidige tijd lopen we het risico dat onze kinderen te passief worden en ze deze wisselwerking tussen actie en reactie min of meer afleren.
Dat kan enerzijds door veel “digitaal vermaak” en weinig eigen activiteit of anderzijds dat we alles voor onze kinderen doen. Alles zelf doen gaat sneller en geeft minder “rommel”, dat wel. Maar onze kinderen leren er weinig van, erger nog, ze leren het af om zelf actief te zijn en op hun eigen niveau hun dingen zelf te doen en daardoor steeds meer inzicht te ontwikkelen. Hoe meer kinderen actief zijn en zelf dingen doen en ondernemen, hoe beter ze hun motoriek op een vanzelfsprekende manier ontwikkelen en hoe handiger en zelfstandiger ze worden. Natuurlijk werkt dit in het leerproces op school door en zullen ze ook daar meer praktisch inzicht hebben en de opdrachten beter uit kunnen voeren.
Hoe meer kinderen er aan wennen om eenafwachtende houding aan te nemen en niet meer goed weten wat ze moeten doen of hoe ze zelf aan het werk kunnen gaan hoe vaker ze hulp nodig zullen hebben Ze worden dan voor hun leerproces steeds afhankelijker van anderen. Andere kinderen ontwikkelen een mate van gemakszucht die hen in de loop van hun leven (in het vervolgonderwijs als ze puber zijn en toch al moeilijk in beweging kunnen komen) behoorlijk dwars kan gaan zitten.
Ook hier geldt: jong geleerd is oud gedaan !!